KSZTAŁTOWANIE WYDOBYWAJĄCEGO SIĘ GŁOSU
Emisja głosu to nic innego, jak tylko skoordynowanie krtani, mięśni oddechowych i narządów artykulacji. Aby wydobyć głos i uzyskać korzystne brzmienie należy go skierować na zewnątrz przez odpowiednio ukształtowaną PRZESTRZEŃ REZONANSOWĄ.
Rezonatorami głosowymi nazywamy te przestrzenie ( jamy), które spełniają funkcję udźwiękowienia i wzmocnienia głosu.
Posiadamy 2 rezonatory: górny (głowy) i dolny (klatki piersiowej).
W skład górnego wchodzą: jama ustna i nosowa, a dolnego: przestrzeń międzyżebrowa, klatka piersiowa i przewód oddechowy.
Warunkiem powstawania idealnego dźwięku jest ścisłe współdziałanie wszystkich rezonatorów czyli REGULACJA STRUMIENIA SPRĘŻONEGO POWIETRZA.
W zależności od narządów artykulacyjnych oraz ruchów i pozycji języka, wydobywany dźwięk skupia się w komorach rezonacyjnych, czyli mając ukształtowaną jamę ustną, przez którą swobodnie przepływa głos, musimy odpowiednio użyć rezonatorów.
Bardzo ważnym zagadnieniem jest ATAKOWANIE DŹWIĘKU – czyli sposobu jego zapoczątkowania i osadzenia. Istotne jest, aby wypływ powietrza (wydech) i początek dźwięku następowały równocześnie. Dźwięk należy osadzić na oddechu w taki sposób, aby był on oddechem niesiony, a między nim a oddechem nie powstała żadna luka. Wyobraźmy sobie dźwięk jako piłeczkę pingpongową, a oddech jako strumień wody wydobywający się pod ciśnieniem z węża strażackiego. Jeżeli położymy piłeczkę na strumień wody, to zostanie ona wyniesiona. Tak samo jest z naszym dźwiękiem. Musimy go odsadzić na fali wydechowej, nie pozostawiając przy tym żadnej luki.
Dobre osadzenie dźwięku to nagłe zaistnienie dźwięku tzw. ZAATAKOWANIE DŹWIĘKU( czyli zapoczątkowanie dźwięku) , nie powinno być ani „nadmuchane” , ani wzięte „podjazdem” . Niestety zjawisko „podjazdu” jest często występującym błędem wśród młodych wokalistów. Zamiast wskoczyć na dźwięk, z góry go osadzić, to często ‘”ułatwiając” sobie zadanie stosują właśnie „podjazdy”.
Wyróżniamy trzy sposoby atakowania dźwięków: chuchające, twarde (zwieranie wiązadeł głosowych) i miękkie, które jako jedyne jest PRAWIDŁOWYM sposobem ZAPOCZĄTKOWANIA DZWIĘKU, bo jest zgodne z fizjologią narządu głosu.
BLISKA POZYCJA
Moment pojawienia się rezonansu powstaje przez wejście głosu do jamy ustnej, w której dokonuje się zamiana dźwięku na artykułowaną głoskę, następnie fala głosowa w nasadzie powinna zostać właściwie odbita i skierowana do przodu na górne zęby, wówczas ma się uczucie skupienia dźwięku (wraz z rezonatorem). Mówimy wtedy o BLISKIEJ POZYCJI, czy jak kto woli MASCE.
Natomiast, jeśli fala głosowa nie ma możliwości odbicia, wówczas ma się wrażenie, że głos uwięziony został w gardle. O takiej pozycji mówimy, że jest COFNIĘTA, a wokalista śpiewa gardłem, czy raczej je boleśnie ORZE.
BLISKA POZYCJA jest dość skomplikowana i zmierza do szybkiego POCZUCIA rezonatorów i osadzenia dźwięku na fali wydechowej w pozycji pomiędzy górnymi zębami a nozdrzami.
A jak powinno to prawidłowo wyglądać?
Po zastosowaniu WDECHU, następuje WYDECH. Strumień powietrza po opuszczeniu krtani i przekształceniu się w falę głosową, powinien zostać „odbity” i wypuszczony jak „strzała z łuku” do przodu w miejsce pomiędzy nozdrzami a górnymi zębami. Wówczas będziemy mogli mówić o odnalezieniu BLISKIEJ POZYCJI, czyli PUNKTU REZONACYJNEGO. Ale jeśli nie będzie dostatecznego podparcia oddechowego i źle będą ułożone narządy jamy ustnej, wówczas fala zostanie w środku, w skutek czego albo natrafi na podniebienie miękkie, albo cofnie się i trafi do gardła, co będzie oznaczało, że dźwięk osiadł w gardle.
Dźwięk „cofnięty” będzie brzmiał inaczej, niż prawidłowy, kiedy umiejscowiony będzie „na przedzie”. W tym wypadku powinny skuteczne okazać się odpowiednio dobrane ćwiczenia pozwalające odnaleźć jak najbliższą POZYCJĘ GŁOSU. Przede wszystkim trzeba dużo czasu i staranności, aby ćwiczenia zaczęły przynosić rezultaty. Pozycja głosu jest ostatecznym wynikiem skoordynowania wszystkich prawidłowo użytych elementów techniki. Bliska i zarazem wysoka pozycja głosu świadczyć będzie o prawidłowej i naturalnej emisji !